หัวใจฉันมันพูดได้
เช้าค่ำพร่ำไปใครไม่ได้ยิน
ครวญละเมอเพ้อคำวาจาอาจิณ
เสียงแผ่วโรยรินยินแต่ว่ารักตราตรึง
เช้าพลันเสียงมันแว่วมา
รักหนักรักหนาพาให้รำพึง
เย็นลงแล้วคงพะวงใจจึง
เพ้อแต่คิดถึงเอาแต่คิดถึงไม่เลือน
สุ่มเสียงแผ่วโผย
แหบโหยระโรยสะท้านสะเทือน
เหมือนถูกเชือดเฉือน
ยิ่งฟังลางลางเลือนเลือนสุดฝืน
หัวใจฉันมาบัดนี้
มิพร่ำพาทีมีแต่สะอื้น
ฟังไปโถมันร้องไห้ทั้งคืน
เสียงแอบสะอื้นสะอื้นทั้งคืนทั้งวัน
|
