สิ้นดวงดาวผ่องพราวประดับฟ้า
แม้เพียงจันทราไม่หวนกลับมาเหมือนคืนก่อน
โอ้ดาราอยู่ไหนไม่มา
ข้าแสนระทมวิญญาใจข้าเปลี่ยวเปล่าร้าวอาวรณ์
ก่อนเคยหมายแล้วกลายเป็นอื่น
หทัยหายชื่นกล้ำกลืนน้ำตา
* เขาไม่รักเราหรือไร จึงจากไกลไม่กลับมา
ทิ้งให้ช้ำตรมอุรา หรือว่าไม่ห่วงเรา
ต้องหม่นระกำ เพราะความต้อยต่ำ จำทนเหงา
โอ้ตัวเราอับเฉาสิ้นดีเหมือนราตรีที่สิ้นดาว
(ซ้ำตั้งแต่ *)
|