เสียงเรียกจากสาย
สุดปลายสายคือขวัญพี่
เสียงเจ้าจำได้ดี
หวานในวจีพร่ำหา
เรียกมาทุกวัน
ถึงยามนัดนั่นกริ่งมา
เสียงกริ่งเป็นสื่อพา
ขวัญตาร่วมรักร่วมใจ
เสียงเรียกแต่ฉัน
พูดกันเพ้อกันเหมือนใกล้
แม้นห่างกันเท่าใด
สองใจของเราเฝ้าฝัน
โอ้ยามนี้เอย
ไฉนเลยเสียงกริ่งขาดกัน
หลงเฝ้าจนสิ้นวัน
เหมือนคนคลั่งฝันร่ำไป
เสียงเรียกแต่เขา
โอ้เราเขาลืมเสียได้
หลงโกรธเคืองเรื่องใด
ขวัญใจจึงลืมเรียกหา
เมื่อเรารักจริง
แล้วไยหญิงไม่เมตตา
เสียงกริ่งใครก้องมา
ยิ่งพาให้ช้ำคร่ำครวญ
|
