จำจนตาย เจ็บอายท่วมท้นทวี
ผู้ชาย มากมีล้วนดี ท่าทีวาจา
คำพังเพย โบราณท่านเอ่ยกันมา
รักแรก จะพาน้ำยาขื่นขมกินได้
ยามชิงชัง ที่หวังก็เปลี่ยนแปรผัน
น้ำผึ้งพระจันทร์ คลายหวานพลันเปลี่ยนไป
คารมชาย ร้ายจริงให้หญิงอ่อนใจ
สาวสิ้นสูญไป เขาสิ้นเยื่อใยให้ช้ำทรวง
จำจนตาย ผู้ชายที่หวังลวงชม
กราบกราน พระพรหมระดมธูปเทียนบำบวง
ชายเป็นพราน ดังมารหลอกด้วยคำลวง
สาวเจ้าติดบ่วง สาวใดสุดหวงคืนได้
คนอะไร ไม่นึกถึงอกผู้หญิง
รักแน่รักจริง ยังคิดทิ้งให้เศร้าใจ
คนใจมาร ฉันขอสาปรักห่างไกล
มิเชื่อหลงไกล จะจำเอาไว้จนชีพสลาย
|
