ค่ำคืนราตรีที่มีดวงเดือนเด่น
ลำยองผ่องเพ็ญเห็นไกล
แวบวับดวงดาวพราวพร่างกระจ่างไป
น้อมนำให้หัวใจไหวหวั่น
เยือกเย็นสายลมพลิ้วพรมต้องใบโศก
สะท้านกิ่งโยกครืนครั่น
สองรักเคลียคลอพะนอไม่ห่างกัน
คำรำพันรักกันจนตาย
รำพึงรำพันกันเอย
ชู้เชยรักยังฝังใจไม่หน่าย
รักร้อนสุดถอนคลอนคลาย
รสล้ำฉ่ำหวานลืมตายดูดดื่มไม่อายใครฟัง
สุขสันต์นั้นใดหรือได้เปรียบปานเท่า
รสรักใต้เงาไม้บัง
ฉันนั้นเคียงเธอปรนเปรอสวาทหวัง
รักประดังฝังใจให้จำ
แก้มแขนคิ้วคางหาจางห่างกันไม่
เพลินพิศติดใจน้อมนำ
แย้มยิ้มอิ่มเอมเปรมใจใคร่ฝากคำ
หวานชุ่มฉ่ำฉันจำไว้มั่น
สุดแสนสำราญหวานชื่นรื่นเร้าใจ
ในเงาโศกใต้แสงจันทร์
ฝังรักรวมใจในเงาอโศกนั้น
กลางดวงจันทร์รักมั่นไม่เลือน
อาวรณ์อาลัยในทรวง
แสนห่วงขออย่ารักลวงเลยเลื่อน
รักรู้คู่เคล้าเร้าเตือน
ราตรีท่ามกลางดวงเดือนรักไม่บิดเบือนเลือนหลง
ใฝ่ฝันกันไปรักไม่เปลี่ยนแปลงแน่
หวังรักเฝ้าแลเหลียวพะวง
ถึงฟ้าและดินจะสิ้นถล่มลง
รักยังคงซื่อตรงต่อกัน
|
