โอ้อนิจจาป่าช้าใจ
โศกไกวรักไหวหวิวตาม
เธอร้างขวัญมันว้างหวาม
มันแฝงความเศร้าทรามซบซม
เปลี่ยวคลุมหลุมรักเรานั้นมันไร้มันร้าง
ดูแล้วขวัญคว้างร่างซวนจวนล้ม
โอ้ซากกายตายทั้งเป็นเช่นเลวร้ายระทม
สุดจะยืนฝืนชมโลกขาดเธอ
โอ้อนิจจาป่าช้าใจ
เมื่อไรมื้อไหนนะเออ
โอยสงสารวิญญาณเพ้อ
ดังละเมอเรียกเธอโหยไป
หรีดคลุมหลุมรักเรานั่นมันเฉามันช้ำ
ใบไม้หมองคล้ำร่วงพรำพรางไว้
โอโอ้กรรมจำร้างเราเฝ้าป่าช้าหัวใจ
สุดจะร้องหาใครให้กลับคืน
|