หงส์เอ๋ย เลอรูปล้ำศักดิ์
พ้นหล่มตมปลัก โจษจันสรรเสริญ
นวยนาด ราวเหมราชเหิน
เขายอจนเพลิน จึงเมินแผ่นดิน
ฟ้าน้อม เนาอ้อมฟ้ากว้าง
เหลิงลมลืมล่าง ปีกกางโผผิน
เริงร่าชาวฟ้าถวิล
หงส์ทองลืมถิ่น กล้าบินลำพอง
เจอะพราน จ้องผลาญ ชาญเชิงดัก
พรานวางบ่วงรัก ทรามศักดิ์รักร้าวเศร้าหมอง
หงส์อายกายกา ร่วงลาฟ้าฟ่อง
สิ้นศรีศักดิ์ครอง อับอายเพื่อนพ้องสูญพงศ์
สำนึกสะบัดทิ้งบาป
หวนลงปลงคราบ สาบกายหรือหงส์
คาวกา ชั่วช้าสระสรง
ล้างอายฤาส่ง ศักดิ์คงดังเดิม
|
