(หมู่*) เชียงเอ๋ยเชียงใหม่ งามถิ่นใดไหนเท่า
เพลินเมื่อยินเสียงเร้า จากซึงเคล้าคลอเย้ายั่วใจ
ดอยสูงเทียมฟ้าน่ายล ชนกลุ่มเมฆพ้นเลยไป
เราเกิดเชียงใหม่ ช่างสุขฤทัยหนักหนา
เชียงเอ๋ยเชียงใหม่ งามถิ่นใดเหนือกว่า
มองแผ่นดินผืนฟ้า ใฝ่ปองหาเฟื่องฟ้าพร่างพราว
หากแม้นเป็นเหมือนเพื่อนเชย สวยเอยสุดจะกล่าว
สู่แดนลมหนาวเปรียบราวกลุ่มเหมย หมายจะเชยแอบอิง
(ญ.1) ฉันนะจ๊ะคนถิ่นนี้ สันกำแพงเมืองที่มีสาวยอดหญิง
ล้วนชนะความเพริศพริ้ง งามยิ่งเฉิดฉาย
ต่างทำมาหากินเช้าค่ำ สู้ตรากตรำฉันนี้ยอมเหนื่อยกาย
ร่มงามไหมงามปล่อยชาย ล้วนมีมากหลายงามแท้น่าชม
(ญ.2) พ้นระยะเลยจากนั้น ฉันรักเชียงดาวมั่นเป็นสวรรค์รื่นรมย์
ทัศนะงามสุดสม แดดร่มลมหนาว
ถ้ำบนเขาสูงนั้น เชิงชั้นลดหลั่นสดสวยพร่างพราว
ลิ่วลงไปธารน้ำตกกราว อะคร้าวเบิกบาน
(ญ.3) ฉันพักมิไกลถิ่นนี้ สารภีเป็นที่ดินเพาะพืชนาน
วิริยะทำแต่งาน เราหว่านรอผล
เมื่อยามในฤดูไถหว่าน พืชตระการโดยผลงานหมู่ชน
ปลูกไปยิ้มไปอดทน ล้วนแรงที่ดลเกิดผลชื่นใจ
(ญ.4) ล้วนรัก ๆ ดังพี่น้อง ฉันรักเมืองจอมทองปองทุกชาติไป
แม้นักนิยมถิ่นไหน ยังใฝ่ใจปอง
แม่กลางน้ำสวยนั้น ตกดังเสียงลั่นโครมซัดสาดฟอง
สู่ลำธารละหานเจิ่งนอง เริงร้องหมู่เฮา
(ซ้ำ หมู่*)
|
