ยามเย็นจวนค่ำตะวันต่ำ
อกช้ำน้ำตานองใจ
มัทรีครวญคร่ำอาลัย
อกใครไม่มีเหมือนเลย
เฝ้าคิดหมายชู้ชายชื่นเชย
เขาไม่รักเราก็รู้
ยังชื่นชูหวังชื่นชม
กรรมใดนะเราจึงเศร้าหทัย
กรรมใดนะให้ดวงใจขื่นขม
ฝากใจดินฟ้าสายลม
ชักพาคู่ชมให้ฉัน
ช่วยนำชักรักพามาโดยพลัน
สวมรักมั่นเป็นสร้อยสวมใจ
มัทรีร้องไห้ไม่สร่างเลย
อกเอยแต่เช้าจนเย็น
น้ำค้างพรมพร่ำฉ่ำเย็น
ดั่งเป็นน้ำตาอาลัย
โอ้ดินฟ้านั้นคงเศร้าใจ
ฟ้าช้ำร้องเสียงระงม
ฉันยิ่งตรมใจยิ่งครวญ
ดินจะหลงชมงมรักเรื่อยไป
เราจะคงร้องไห้อาลัยกำสรวล
ตราบสิ้นดินฟ้าจันทร์นวล
มิสิ้นรัญจวนใจสวาท
โอ้ตะวันลับลาพาอนาถ
เหมือนรักขาดนิราศหัวใจ
|
