แสนวิโยคโศกไม่รู้หาย น่าเสียดายรักมากลายจืดจาง
สัญญาไว้ว่าจะไม่เริดร้าง กลับเหินห่างต้องอ้างว้างไม่รู้วาย
อ่อนอาลัยหมดหวังแล้วซิเรา ต้องโศกเศร้าเฝ้างมงาย
โธ่ใจหนอใจใยมาหน่าย เสียดายเมื่อแรกมั่นหมายว่าจริง
แสนวิโยคโศกเศร้าอาวรณ์ เฝ้าทุกข์ร้อนไม่ได้แนบแอบอิง
รักลืมเลือนเคลื่อนคลายทอดทิ้ง ไม่เห็นจริงยิ่งคิดไปให้ระทม
ช่างกระไรโธ่หนอน้ำใจ ตัดเยื่อใยไม่ชื่นชม
โอ้กรรมหนอกรรมช้ำระทม หวังชมแต่กลับไม่สมดังปอง
แสนวิโยคโศกเศร้าอาดูร ถ้าแม้สูญสิ้นอาลัยใจหม่นหมอง
เช้าค่ำร่ำแต่น้ำตานอง ยิ่งคิดตรองในอกกลุ้มดังสุมไฟ
จิตพะวงมุ่งหลงรักจริง ถูกทอดทิ้งยิ่งเศร้าใจ
ไม่เคยนึกเลยเป็นไปได้ น้อยใจที่หมดอาลัยอาวรณ์
|
