รวยรินกลิ่นแก้วแผ่วโผยโชยมา
ชื่นในอุราหอมดอกแก้วพารำพึง
เพ้อครวญหวนคลั่งถึงคราครั้งหนึ่ง
ถึงคืนนั้นซึ่งผูกพันตราตรึงซึ้งอยู่ในฤทัย
ราตรีแจ่มจันทร์สวรรค์ริมธาร
ดอกแก้วเริ่มบานหอมกรุ่นดวงมานปานใด
หอมยังแพ้นวลของแก้วขวัญใจ
หอมแก้วครั้งใดหอมแก้วฤทัยก็โลมไล้ชีวิน
ยังเคยพร่ำเพ้อเสมอเลยว่า
แก้วคือมณีมีค่าค้นได้มาจากดิน
โอ้จากมาไกลไฉนลืมสิ้น
แก้วคงน้ำตาร่วงรินเป็นเพชรดินรอพี่
รวยรินกลิ่นแก้วใช่แล้วแก้วเตือน
ให้ไปเยี่ยมเยือนเหมือนผึ้งไม่เลือนมาลี
ขวัญเอยขวัญใจขอให้ฝันดี
เพราะพี่ทวีรักแก้วมณีโอ้พรุ่งนี้เจอกัน
|
