โอ้หนอชีวิตใครช่างลิขิตเอาไว้
ทุกข์ทนหม่นไหม้ยากไร้เสียจริงอกเอ๋ย
ตรากตรำค่ำเช้าหาใครเหมือนเรามิเคย
คนเขายังเอ่ยคำเปรียบเปรยให้ช้ำไม่หาย
ก้มหลังสู้ฟ้ากรำกร้านหันหน้าสู่ดิน
ไถดำทุกถิ่นเสาะทรัพย์สินในดินมากหลาย
ใครหรือจะเห็นน้ำตาตกราย
หยาดเหงื่อแรงกายสิยังมิได้ครองหัวใจ
ไม่คิดสักน้อยมีแต่เพ้อถ้อยเสกสรรค์
น้ำแรงใครนั่นสร้างสรรค์ผองชนแกร่งไกร
หนี้บุญคุณค้ำล้นจำเขาพร่ำลืมได้
ลืมหลงครวญใคร่ไม่ใส่ใจในทุกข์ใหญ่หลวง
จะหาใครไหนปองใฝ่คิดใคร่ถวิล
เขาลืมกันสิ้นไม่ยินน้ำคำร่ำทวง
โธ่ทุกข์ทนถอนเสียจนอกกลวง
ปวดแปลบในทรวงใครจะเห็นห้วงหฤทัย
|
