อยู่ ๆ เธอก็ไป
น้อยหรือเป็นไปได้ เป็นไปแสบสันต์
เธอไม่คิดสักหน่อย ใครจะน้อยใจมัน
สะอื้นตื้นตันหัวใจ
จูบกอดกันเมื่อวาน
หอมหวานมันยังซ่านคว้านทรวงสั่นไหว
ใครจะนึกบ้างว่าลมตัณหาพาไป
เจ้าจึงจากไกลไม่มา
* สิ้นโลมแล้วสิ้นไร้
พรากใจแล้วจากตา
ปล่อยชีวิตไร้ชีวา
ทรมาแทบฆ่าตัวตาย
อยู่ ๆ กรรมก็มา
น้อยหรือกรรมนำพาชักพาชั่วร้าย
เวรกรรมแล้วลูกแก้วจึงคลาดแคล้วคลอนคลาย
ต้องพรากต้องพรายจากกัน
(ซ้ำตั้งแต่ * จนจบ)
|
