ยามข้างแรมฟ้าหม่น ฉันมองเบื้องบนมืดมนฤทัย
เพียงจะมองขวัญใจ มืดมัวทั่วไปเหมือนอะไรบังหน้า
หวนถวิลอาวรณ์ถึงรักครั้งก่อนร้าวรอนวิญญา
คิดอยู่ทุกเวลา ทุกคืนตื่นตาใฝ่หาอาลัย
ครวญด้วยใจไคล้คลั่ง ฟ้ามัวเมฆบังก็ยังคิดไป
ยามเมื่อลมพลิ้วไป พฤกษาแกว่งไกวตาเห็นไปเป็นเธอ
โศกวิโยคทอดถอน รักคอยหลอกหลอนต้องนอนละเมอ
โอ้อนาถหวาดเผลอ ฉันคอยแต่เธอหวังบำเรอรักใคร่
มองด้วยใจแสนเศร้า เห็นเพียงแต่เงาโศกเศร้าหัวใจ
ยามหลับตาครั้งใดเห็นเธอร่ำไปยิ้มยวนใจระรื่น
ครั้นเมื่อฉันลืมตา พบเธอตรงหน้าชักพาให้ชื่น
เห็นยอดชู้มายืน นึกว่ากลับคืนต้องฝืนมองไป
มองยิ่งมองเหมือนว่า เห็นเธอเข้ามาตื่นพาเร้าใจ
พอเอื้อมมือคว้าไขว่ ลับเลือนวูบไปพาช้ำในวิญญา
สิ้นสวาทไม่สม หัวใจขื่นขมต้องตรมน้ำตา
เฝ้าแต่เพรียกเรียกหา ขอให้กลับมารักจะพาชู้ชื่น
|
