โอ้ชีวิตเราช่างมืดมัว
ต้องปลอบใจตัวแต่เช้าตลอดคืน
หวานอมขมกลืน
ต้องตรมขมขื่นกล้ำกลืนหมองหม่น
เจ็บมาแล้วควรต้องจดจำ
สุดระกำชอกช้ำกมล
ฉันจึงจำทน
นี่เป็นเพราะจนถึงบ่นรำพัน
ความดีทำไป
หวังใจให้สนองดังมั่น
คอยแต่เพ้อละเมอฝัน
ทุกวันทำให้ฉันรำคาญ
โชคอำนวยมาช่วยสักที
จะปลื้มปรีดีสุขศรีเบิกบาน
ขอบุญบันดาล
ให้เวรนั้นผ่านหมดไปเสียได้แหละดี
ชั่วเจ็ดทีดีได้เจ็ดหน
นี่ก็จนมาแล้วเจ็ดที
ฉันทำความดี
เมื่อไรหนอนี่จะดีเสียได้
วาสนาช่างน่าใจหาย
ช่างกลับช่างกลายช่างร้ายกระไร
ฉันทนทนไป
เจ็บในฤทัยหวนไห้อาวรณ์
เรายังมีกรรม
น้อมนำมาแต่ครั้งปางก่อน
ยังไม่หายคลายถอน
ขอพรวอนให้ทุกข์บรรเทา
สร้างความดีใครไม่มาเห็น
ให้สุดลำเค็ญได้เห็นแต่เงา
โถกรรมของเรา
เหตุใดพระเจ้าไม่ทรงยกโทษบ้างเลย
|
