** ชีวิตมนุษย์นั้นสุดจะคิด
แต่ละชีวิตไม่ผิดนาวา
จะลอยถอยหลังหรือเหินเดินหน้า
ด้วยวาสนาสร้างมาแต่หลัง
เรือมนุษย์ สุดลำบากมากล้น
ต่างคนดิ้นรนให้รอดพ้นถึงฝั่ง
บางเวลาพายุโหมโถมประดัง
แทบสิ้นกำลังหมดหวังเกือบอาสัญ
ถึงคราวลมว่าว พัดผ่าวพราวใจ
เรือโลดลิ่วไปคล้ายอยู่ในสวรรค์
ขึ้นเหนือลงใต้ ไปได้ดังฝัน
พอลมหยุดพลันสวรรค์คืออเวจี
* ชาติหนึ่งพึงรู้ใครจะอยู่ค้ำฟ้า
มุ่งใจใฝ่หาศรัทธาแหละไมตรี
ทุกคนต้องตายร่างกลายเป็นผี
สถิตย์แต่ชั่วดีไม่มีวันดับสูญ
(ซ้ำ* และ**)
|
