เย็น เย็น แดดลมร่มเย็นใจ
ตะวันเคลื่อนไปไกล เมื่อใกล้จะสนธยา
เย็น เย็น เมฆงามเมื่อยามเย็น
ยิ่งมองยิ่งกลายเป็น ภาพลอยเลื่อนมา
ถ้าได้พะนอคลอจู๋จี๋ ช่วยชวนชี้ให้เพลินตา
น่าเสียดายอยู่คนเดียว จะแลเหลียวเปลี่ยววิญญา
เย็น เย็น ตะวันลับเหลี่ยมเมฆา
ระรื่นกลิ่นมาลา เลื่อนลอยมากับลม
เย็น เย็น ตะวันใกล้รอนๆ
ยิ่งคิดจิตอาวรณ์ เฝ้าถอนใจระทม
เย็น เย็น เหม่อมองจ้องใจลอย
โอ้รักของเราก็เลยพลอย เลื่อนลอยเช่นลม
โอ้ว่าความรักมักเหลวไหล ถ้าใครหลงต้องตรอมตรม
อนิจจาอ่อนอาลัย ยิ่งคิดแล้วให้ระบม
เย็น เย็น อยู่เดียวเปลี่ยวอาอารมณ์
ได้ชมแต่ความงาม เมื่อยามเย็น
|
