บุหรงเอยยูงทองล่องฟ้า
สกุณาเลอศักดิ์คบเมฆไม่รักบนเวหน
ไยเกลือกดินคลุกเคล้าดังนกเปล้ากลั้วฝน
แววหางแห่งตนมีค่าล้นน้ำเพชรอาภรณ์
บุหงาเอยพญาไม้เลอกลิ่น
ควรหวงประทิ่นให้ไร้มลทินจึงจะสม
มาโน้มกิ่งทิ้งกลิ่นให้ดินชม
สีห์บัญชรเจ้าก็ตรม ชวดชมบุหงาเอย
ไม่ดูเยี่ยงบุหลันอยู่สวรรค์งามสิ้น
สาดส่องดินแต่เพียงแสงนวลลงมา
ส่วนตัวบุหลันดวงนั้นสิคงแขวนฟ้า
เป็นนายิกาเจ้าฟ้าแห่งดาราทั้งมวล
เพราะรักเอยรักแท้
รักชายไม่แปรรักแม่ไม่ปรวน
เพราะรักจึงระทม เพราะชมจึงรัญจวน
บุญนำกรรมพรากสองจากกำสรวล
ประเพณีกั้นจึงไห้หวน
จึ่งคร่ำจึ่งครวญอนาถรักเอย
|
