แก้วเอ๋ย แก้วโลมดิน ดูหมิ่นศักดิ์ศรีแห่งตน
ร่วงหล่นดังแสนจนนภาจะแล
แก้วจ๋า อกฟ้าเมตตาห็นค่าจนซึ้งแด
ไม่แปรรักแก้วแน่แท้ใจ
เห็นไหมแก้วชีวาว่าใจฟ้าเป็นเช่นไร
โลมดินถิ่นไหน ฟ้าเอื้อมไปช้อนแก้วมาชื่นชม
แก้วเอ๋ยแก้วหอมกลิ่นเย็น หอมเด่นชวนนิยม
เกลือกตมฟ้ายังก้มช้อนมา
ขันแท้ชายชาตรี เปรียบแก้วนี้เมินเมตตา
เชิงชาญต้านปัจจา หญิงศรัทธามิกล้ามาเกี่ยวพัน
แก้วเอ๋ย แก้วแม้เกิดดิน มิสิ้นความสัมพันธ์
ห่างกันฟ้ายังมั่นรักเธอ
|
