ฟ้ามืดจวนสิ้นทิวา เขตนภาพิศแล้วเศร้า
ยิ่งเหม่อมองหมองใจเหงา รักคราร้างเราเศร้ารุมร้อน
คิดถึงอดีตครั้งหนึ่ง ติดใจตรึงมิคลายคลอน
ภาพความหลังนั้นยังหลอน หัวใจร้าวรอนมิได้สร่าง
มองดูไม้ร่มเงายิ่งพาเราอ้างว้าง
เคยหนุนตักน้องนอนวอนพลาง
ดื่มรักไม่รู้จางยามเย็น
ใต้เงาไม้สองเราได้ยึดเป็นแดนรักพักพิงเอนร่มเย็นซาบซึ้งใจ
* ฉันหลงคำพร่ำของนางไม่ระคางคิดแคลงใจ
ว่าจะมีเขาคนไหนมาชิงรักไปให้เจ็บทรวง
เดี๋ยวนี้จึงได้รู้ว่าถูกมายาหญิงล่อลวง
สุดหักความรักที่หวง รักพาลผลาญทรวงเสียใจยิ่ง
ร่มไม้เจ้าเอย เจ้าเคยให้พักพิง
รู้เห็นทุกสิ่งว่าหญิงเขาทิ้งไป
คงเหลือแต่เราเหงาคอยกลอยใจ
ตักเอ๋ยเมื่อไรจึงจะได้เหมือนเก่า
(ซ้ำ *)
|
