มองดูเดือนเลื่อนลา แสงจันทร์ลับตาแล้วพาอ้างว้าง
เหมือนรักที่เหินห่าง รักชืดจืดจางดั่งความฝัน
เคยมีหวังแน่นอนแล้วไยร้าวรอนนิวรณ์ต่อกัน
เหลือจะหวาดจะหวั่น วิโยคโศกศัลย์ตัวฉันเศร้า
เวรหรือบุญหนุนนำ รักเคยหวานฉ่ำแล้วทำซบเซา
ความหวังพังเสียเปล่า ต้องอับเฉาเราตรอมตรม
คำว่ารักปักใจเหมือนดังฝันไป มิได้ให้ชม
หนองในอกเหลือบ่มเสียวยอกระทมขื่นขมใจ
ใจมนุษย์นี่หนอรักเดียวไม่พอ รักก่อเรื่อยไป
ร้างไปได้คู่ใหม่ รักเก่าห่างไกลเปลี่ยนใจเสมอ
ดูไม่เห็นซื่อตรง ฉันนั้นพะวงรักคงต่อเธอ
คิดจนจิตฉันเหม่อฝันใฝ่ใคร่เจอพร่ำเพ้ออยู่
หวนน้อยใจรักเอยมิควรรักเลย หวังเชยเคล้าคู่
จึงระกำช้ำอยู่ด้วยยอดชู้ดูลืมเลือน
ถ่านไฟรักมอดไปทิ้งรักร้างไกล เหมือนใจถูกเฉือน
แม้รักต้องลอยเลื่อน ฉันไม่เคยเลือน คงเสมือนเดิม
|
