กลิ่นแก้มนางหอมพะยอมไม่เปรียบเทียบดังเนื้อนุ่มนวล
กลิ่นเจ้าเย้ายวนคิดชวนมิวาย ไม่มีคลายแหนงหน่ายจืดจาง
อยู่ห่างไกลแสน ร้อยแดนสุดหล้าต่อขอบฟ้าปิดบัง
จูบเจ้านั้นยังลึกฝังไม่คลอน รักไม่รอนถอนคลาย
* หอมหวนมวลดอกฟ้านั้นน้อยกว่ากลิ่นเนื้อนางใน
นิ่มนวลละไมนิ่มกว่าอื่นใด อื่นนวลไหนเปรย
เมื่อหลับก็ฝันถึงวันระรื่นร่วมคืนชิดชื่นเชย
กลิ่นแก้มหอมเอยฉันเคยเคล้าชื่น รสยังรื่นฝังใจ
(ซ้ำตั้งแต่ * )
|