อันความลำเค็ญที่เป็นท่าน้ำคิดดูก็กรรมสุดจะช้ำจำใจทน
ต้องรอสนองรับรองผู้คนให้ข้ามพ้นทางธารา
บ่ายเย็นค่ำเช้าเขามาพึ่งเราก็ยามเขารอนาวา
เหยียบเราขึ้นลงพะวงอุราปรารถนาเพียงเสบย
เขาลืมเลือนเรา
พอเขาผ่านไป มิเคยสนใจอาลัยเลย
ถึงคราวจำเป็นจึงเห็นค่าเอ่ยใช้เราเหมือนเคย
คนเอยคน
แม้นมีชีวังเหมือนดังปวงชน
จะช้ำกี่หน กี่หนเล่าหนา กี่หนเล่านา
โถใครเหมือนดั่งท่าน้ำเขาคงแสนระกำดวงกมลเรื่อยมา
เขาเกื้อหนุนคนบนความศรัทธา รางวัลนั่นหนาก็คือท่าน้ำเอย
(ซ้ำตั้งแต่ต้น)
|
