ยามพระจันทร์พราวไกล
ช่างวิไลเยือกเย็น
พาหัวใจตื่นเต้น
ถึงแม้จะเพ็ญก็ยังเห็นดารา
ยามนภาลางเลือน
ขาดแสงเดือนส่องมา
ให้หมองหม่นมัวตา
แต่เห็นดาราส่องแสงมาไกลไกล
ใครใครที่ชมพระจันทร์แจ่ม
พอยามข้างแรมช้ำใจ
เพราะลับอับแสงก็มืดไป
แล้วจะให้ชมอะไรด้วยจันทร์จากไปห่างไกลฟ้า
ใครเขาชมแสงเดือน
แต่ฉันเบือนเบื่อตา
ใจนึกชมดารา
ช่างเร้าอุราส่องนภาแทนจันทร์
จันทร์ทะนงว่างาม
แต่ถึงยามล่วงพลัน
ยังเห็นดาวพราวพรรณ
มาเย้ยแจ่มจันทร์ช่วยให้ฉันเพลินตา
เดือนนั้นไม่มั่นคง
ไม่เห็นตรงเวลา
ดูซิดวงดารา
ไม่ร้างห่างตาส่องนภาพราวไป
ดูดาวว่าดวงนิดเดียวนั่น
ยังดีกว่าจันทร์วิไล
ระยิบระยับงามจับใจ
แม้จะไกลไกลอย่างไรก็ยังส่องไปชื่นใจแท้
จันทร์นั้นมีล่วงเลย
ดาวไม่เคยเปลี่ยนแปร
แรมหรือเพ็ญชวนแล
ไม่รู้เปลี่ยนแปรเมื่อฉันแลลานใจ
|
