บนฟากฟ้าเวลารัตติกาล
งามใดไม่เทียบเปรียบปานจันทร์เพ็ญ
ดูดวงแขแลผ่องส่องแสงเย็น
น้ำค้างกระเซ็นละอองต้องกายา
ดึกฉะนี้ไห้หวนทวนคะนึง
ใจร้าวรึงถึงรักที่ร้างรา
ปั่นป่วนครวญใจใฝ่หา
มีแต่จันทราเป็นเพื่อนเตือนใจ
ลมพัดกลิ่นผกาหอมระรื่น
ช่วยให้ชื่นชุ่มใจผ่องใส
เมฆที่ลอยนั้นคอยเตือนฤทัย
มิให้ใจเลือนลับไปกับเดือน
ดาวเดือนเริ่มเลือนรุ่งอรุณ
เรื่อเรืองจำรูญแพรวพราวเห็นดาวเคลื่อน
ใจหาย เสียดายดวงเดือน
ยามลอยเลื่อนแสงส่องต้องตา
ศศิธรต้องจรลับไป
พาให้ใจร้าวระบมตรมหนักหนา
จากเรือนเหมือนเดือนจากนภา
ทุกเวลารัญจวนป่วนใจ
|
