โอ้ใครจะมองส่องถึงหัวใจ
ซื่อตรงหลงเธอเท่าไหร่
ก็คงรู้ได้เพียงในอกฉัน
จะเผยด้วยปากยากแสนรำพัน
เพราะเรานั่นรูปพรรณไม่งาม
แม้นเธอมองข้ามได้ความละอาย
จึ่งเพียงแต่มองจ้องเธอเพ้อชม
คร่ำครวญหวนในอารมณ์
ดุจจมเหวหล่มตรอมตรมมั่นหมาย
ยิ่งคิดยิ่งเศร้าเรานี้เจียมกาย
เหมือนกระต่ายที่หมายชมจันทร์
แหงนมองปองนั่น มั่นคงเช่นเรา
เราคนซื่อถือความตรงจิต จึงคิดตั้งใจ
ยามรักผู้ใดไม่บรรเทา
แม้นเธอสมัครมอบรักเราเล่า
จะรู้ว่าเรา มั่นคงดั่งเงาเคียงร่าง
แต่คนอย่างเราผู้ใดเขามอง
ยิ่งเธอเหมือนดังเดือนผ่อง
ถ้าเราหมายจ้องเธอคงเมินหมาง
ทนเพ้อครวญคร่ำ ทนช้ำอำพราง
เห็นก็ห่างดั่งร้างไมตรี
แท้จริงเรานี่มีเธอท่วมใจ
|
