เย็นเกือบจะค่ำ ตะวันต่ำจวนสนธยา
แดดอ่อนผ่อนแสงมา สุริยาจวนอัสดง
สายลมโชยเฉื่อยพัดเรื่อยๆหอมกลิ่นกาหลง
แดดอ่อนผ่อนแสงลง จวนอัสดงลับแล้วรอนๆ
* ภุมรินบินเวียนวงโผลงคลุกเคล้าเกสร
หวี่หวู่หมู่ภมรเคล้าเกษรจนหล่นลา
เย็นเกือบจะค่ำตะวันต่ำจวนสนธยา
แดดอ่อนผ่อนแสงมา สุริยาลับแล้วรอนๆ
(ร้องซ้ำตั้งแต่ *)
(แสงสุริยาสิ้นกลางถิ่นไพรพฤกษ์ในพง
แว่วแต่หมู่นกดงซึ่งยังคงคอยคู่ชู้เคียง
เสียงหมู่นกกาแจ้วเพียงแว่วๆเหมือนขับกล่อมเสียง
แผ่วผ่าวกล่าวสำเนียงบอกกันเพียงถ้อยคำรำพัน
โดดเดี่ยวเพียงผู้เดียวในไพรหัวใจอ้างว้างทุกวัน
ขาดคู่อยู่ชิดกันพร่ำรำพันเพ้อไปไม่เจอ
ฉันขาดคู่ชื่นคอยตื่นตาหลงละเมอ
โชคช่วยอาจจะพบเธอเฝ้าละเมอหาเธอคนเดียว)
หมายเหตุ..
- ที่มีฟังอยู่ ไม่มีสองท่อนที่วงเล็บไว้
- ตอนจบเที่ยวซ้ำ ..รอนๆ ร้องขึ้นเสียงสูง
(นิมิตสวรรค์)
|
