ยามราตรีมีพระจันทร์เจ้าพราวผ่องนวล
ทอแสงงามเย้ายวน เหมือนจะชวนให้หวนรำพึง
คิดถึงคืนหนึ่งซึ้งใจฉ่ำหวาน
คืนมีเธอคลอพะนอใกล้ หวามใจชั่วกาล
ร่มพฤกษ์ดังวิมาน ฟ้าเปรียบปานม่านเวียงวังทอง
แขนเธอประคองฉันแนบอุรา
พอพระจันทร์เลยล่วง รักจำจากทรวงห่วงหา
สองเราต่างคนอำลา นิจจาจำพรากจากไกล
เป็นราตรีสุดท้ายที่เราชื่นรื่นหทัย โธ่เขาลืมรักไป
แสนระทมสุดข่มอาลัย ช้ำในใจเศร้าเขาไม่คืนมา
|