ชีวิตฉันช้ำยากลำเค็ญ
มีกรรมมีเวรเช่นใดหนอ
บาปกรรมชาติไหนฉันได้ก่อ
รันทดใจท้อสุดทรมา
แค้นคับรับทุกข์ขาดสุขสันต์
รำพึงรำพันหวั่นวิญญา
ญาติมิตรสหายไม่นำพา
เปลี่ยวกายเอกาเหว่ว้านานจริง
* ความดีทำมาไม่พาให้ฉันได้ดี
ตกอับอย่างนี้ไร้ที่พึ่งพิง
วิงวอนเทวาไม่พาให้พ้นทุกข์จริง
ดั่งถูกทอดทิ้งเหงาจริงเปลี่ยวใจ
ตามบุญตามกรรมกล้ำกลืนทน
เจียมใจเจียมจนบ่นไฉน
ฝ่าฟันขวากหนามไม่คร้ามใคร
ดิ้นรนสู้ไปให้พ้นเวรกัน
(ซ้ำตั้งแต่ *)
|
