พลิ้วพลิ้วผล็อย ลอยลมลู่สู่พื้นธารกว้าง
ร่วงลาร้างดังจิตใจคว้าง ลอยตามหวามหวิวอารมณ์
โถ พอใบเก่าก็ทิ้งเจ้าลงเคล้าโลกตรม
ดูแล้วมันขื่นมันขม ใบไม้ค่อยจมจูบน้ำ
ฉันนี่คล้ายใบไม้ไฉนนั่นนา
ชีวิตถึงคราไร้ค่าดูโลกร้างราอาธรรม
รอเวรเดนตาย เลวร้ายรับเคราะห์กรรม
ใบไม้พรำฉันเซปักปำ คว่ำลงซบซมจนโศกครวญ
รักเอ๋ยรักพอประจักษ์ก็มักจะเศร้า
ก่อนเคยเคล้าคลอสุขโลมเล้า เมาปราณหวานรักรัญจวน
ฉันยังจำได้ใบไม้ร่วงโลมโฉมหน้านวล
วันนั้นเราสุขเราสรวลชีวิตชื่นชวนดื่มฝัน
ฉันลูบไล้ใบไม้ตามผมพุ่มพวง
ความรักเหมือนใบไม้ร่วงรักพรากหลอนลวงชีวัน
รอยกรรมอำพรางจึงร้างลานิรันดร์
ความรักนั้นฉันตายจากมัน ดั่งใบไม้พลันลาร่วงลง
|