สวาทสวรรค์อันหวานชื่น
พรายพรมพร่างพื้นชื้นเย็นไปทั่ว
ดวงเดือนแดงแฝงแสงสลัว
ฉาดฉายมุมชั่วย้อมยั่วให้ฝัน
ลุมพินีคืนนี้ทรามโทรมคล้ายอารามร้างตามวัดนั่น
คืนนี้คืนนั้นผิดกัน
โถมันเปลี่ยวตาพาพลั่นรัญจวนใจ
ดูเขาคลอกันแล้วมันตันใจ โ
ลกทิ้งฉันไว้ร้างและไร้คุณค่า
(หมู่หญิง) ดูเขาคลอกันแล้วมันตันใจ
โลกทิ้งฉันไว้ร้างและไร้คุณค่า
ลุมพินีไม่มีแล้วสวรรค์
ไม่มีทุกสิ่งอันแม้ฝันอันโสภา
มีแต่เงากับเราซบเซาเฝ้าหา
อนาจจิตนิจจาดินฟ้าเหมือนฟ้าชาน่าตาย
ลุมพินีไม่มีแล้วแก้วขวัญ
ไม่มีแสงสุพรรณของจันทร์อันพริ้มพราย
มีแต่เพลงประเลงรักเลวรำร้าย
เป่าถอดถ่ายร่ายรำนำคล้ายนิยายรักปนเศร้า
ความรักเอยความรักอยู่ไหน
ฉันพร่ำเรียกไปในโลกไร้ร้างเรา
มันไม่มีไม่มาซักทีหรือเล่า
รักแม้เข้ากับเงา
เช้าเข้าจะเคล้ารัญจวน
ลุมพินีไม่มีรักให้ฉัน
แต่มีร้างให้มันนิรันดร์กันแสงครวญ
โอยปวดใจปวดไปทั้งใจให้หวน
อยากจะฝากซากความกำศรวลไว้ในสวนลุมพินี
|
