ทราย โอ้นางเนื้อทรายกลางดง
อยู่ในพฤกษ์พงบริสุทธิ์แจ่มใส
ไม่เคยเห็นศรของพรานไพร
เจ้าพอใจโลดเข้าไปหาหลงศร
เห็นศรนั่นพราวเพริศตา
อนิจจาเจ้านั้นหนาหารู้ฤทธิ์จากศรไม่
** เมื่อต้องศรถูกกลางหว่างใจ ต้องร้องไห้
เจ็บปวดหมองไหม้จวบจนวายปราณ
ทราย โอ้นางเนื้อทรายหลงศร
เจ้าต้องม้วยมรณ์ด้วยศรนายพราน
รักนั้นกว่าจะรู้ว่ามีพิษร้ายจากศรนั่น
เจ้าก็พลันชีพดับลับลา
(ร้องซ้ำตั้งแต่ **)
|