เมื่อยามเห็นอาหารคาวหวาน
มองแล้วมองนานแสนนานจะพานอยากกิน
นั่งชมไปใฝ่ใจถวิล
มองเห็นใครใครเขากินเจ็บจินต์ใจจำ
ได้แต่ถามถามอาหารอะไรเขาใส่สิ่งใด
ใครหนอใครผู้ทำ
ปล่อยอารมณ์มัวชื่นชมงมงำ
ถามไม่ควรถามอมพะนำไปได้
อดอาหารไม่ได้ชิมอิ่มใจ
มัวเฉยชาช้าไปมิได้ชมเชย
เมื่อแลเห็นสตรีรูปงามมัวพะวงมัวหลงตาม
เอ่ยคำเปรียบเปรย
พูดสับสนบางคนทำเฉย
ไม่รู้ทันกันเลยอกเอ๋ยอาลัย
นั่งเงียบหงิมนั้นหยิบชิ้นปลามัน
คว้าขึ้นสวรรค์ชิมหวานมันก่อนใคร
เฝ้าแต่ถามรักจะถามทำไม
รักยิ่งจริงไฉนจงคว้าไปเคียงข้าง
อย่ารอรีให้สตรึอ้างว้าง
จงเห็นใจน้องบ้างน้องยังรอคอย
|