ค่ำคืนเดือนเด่นแสงเพ็ญส่องฟ้า พร่างพราวเร้าตานภาไกล
งามระยับจับใจ แสงส่องผ่องใสชวนให้มอง
หากเป็นคนที่เขามีคู่หวัง ได้แลเห็นดังเราหวังปอง
คงเพลิดเพลินลำยอง เขาคงจะต้องชื่นชม
ดาวเรียงเคียงเดือนล้อมรอบดูเหมือน กลัวเดือนดวงนั้นจะข่ม
หวิว ๆ อารมณ์เปรียบเราก็สม ที่ตรมด้วยรักร้างไป
ได้ชมจันทร์เจ้าแล้วยิ่งช้ำ ต้องครวญน้ำคำระกำใจ
มองด้วยพรั่นหวั่นไหว คิดถึงความในของเรา
ใครวอนและพร่ำน้ำคำว่ารัก แต่เกรงเขานักจักเคืองเอา
กลัวไม่กล้าบอกเขา จึงต้องอับเฉาอยู่เรื่อยมา
เพลิงรักนั้นไหม้หัวใจขื่นขม ต้องทนระทมตรมน้ำตา
นี่เพราะรักหนักหนา จึงช้ำวิญญาเดียวดาย
รักเอยเคยปองต้องหม่นหมอง มีเจ้าของหรือจึงหน่าย
เหลือถอนคลอนคลายด้วยใจมุ่งหมาย แม้จะสลายหายไป
นี่แหละรักด้วยน้ำใจให้เห็น ว่ารักฉันเป็นเช่นใด
ทนอัดอั้นตันใจ ร้อนแรงดังไฟสุมเอย
|
