รักกันนั้นเป็นสิ่งงาม
หวานยามเมื่อรักสลักชีวี
สวยงามทั่วไปทุกที่
ชีวิตมีความหมายอเนกอนันต์
รักงามพิลาศอย่างไร
แม้ให้ความหลงเข้ามาพัวพัน
ผลเป็นอย่างไรหรือนั่น
ต่างเห็นกันรักนั้นก็หมดราคา
(*) ไร้เหตุผลกลับสู้ทนไปได้
หลงงมงายกลับกลายเป็นตัณหา
เหมือนปีศาจร้ายบังตา
ร้างราสุขขาไม่ฟังอีร้าไม่ค่าอีรม
รักแท้นั้นงามเลิศลอย
แม้คอยใคร่ครวญที่เหมาะที่สม
รักได้อย่าให้หลงข่ม
ค่านิยมรักนั้นไม่อาจประมาณ
ซ้ำตั้งแต่ (*) อีกครั้ง
|
