ลาก่อนต้องจรจากไกล แต่ตัวจากไปหัวใจไม่เลือน
เฝ้าเตือน ไม่เลือนลืมเพื่อนเคยสัมพันธ์
อาจารย์และครูนั้น
เราเฝ้าใฝ่ฝัน นบคุณกันมิคลาย
ลาแหล่งที่เราชื่นชม ร่ำเรียนอบรมสมเป็นชาติชาย
แทบตาย แต่กายใจแกร่งแรงวิชา
จนดาวคล้อยจากฟ้า
ดาวที่ใฝ่หาคล้อยลงมาสมจินต์
จำลาอย่างร้าวรอน ลาก่อนหอนอนหอกิน
ลารั้วงามสนามเล่นชิน โอ้ลาแดนดินถิ่น จปร.
พระคุณล้นหล่อหัวใจ
จากไปแห่งใดจดจำไว้นานา
ลาก่อนถิ่นมัฆวาน ถิ่นเคยประทานสำราญอุรา
จากมา ไม่ลืมจนกว่าชีวิตวาย
ไมตรีของสหาย
จะไม่สลาย รักจนตายเหมือนเคย
|
