ฉันต้องตรมจิตใจ กรรมใดทำไว้ปางก่อน
จึงหลงร้าวรอน ช้ำอาวรณ์ร้อนระบม
รักต้องพรากจากกัน พลอยพรั่นหวั่นไหวอารมณ์
พร่ำถึงชู้ชม หวังภิรมย์หลงไม่หน่าย
โอ้ความสุขสันต์ ต้องสะบั้นหาย
เฝ้าแต่อับอาย รักคลายหายไป
รักหลุดลอยตามลม ตรอมตรมขื่นขมอาลัย
หม่นหมองร้องไห้ รักร้างไกลร้าวใจจริง
เหมือนดังไฟแผดเผา เป็นเถ้าอับเฉาทุกสิ่ง
แหลกสลายร้ายยิ่ง เขาช่วงชิงรักร้างรา
ถึงรำพึงกำสรวล คร่ำครวญไม่หวนกลับมา
ชอกช้ำน้ำตา เสียววิญญาฉันไม่ชื่น
ยอดสวาทเอ๋ย สุดจะเอ่ยฝืน
สุดจะกล้ำกลืน ขมขืนหัวใจ
หวนอาดูรคนเดียว เปล่าเปลี่ยวทนเสียวฤทัย
ชาตินี้ช้ำใจ หวังคอยไปในชาติหน้า
|
