ม่านฟ้ามืด เหมือนสมองของฉันมืด
แสนจืดชืดชินตาตำราผอง
ทุกวิชาหน้าเขาคอยเข้าครอง
แทนค่าของอักขราทุกหน้าไป
อารมณ์รักวัยเรียนเหมือนเสี้ยนหนาม
ตื่นก็หวามหลับก็หวิวใจปลิวไหว
ปัญญาเสื่อมสมาธิพินาศไกล
กระเจิงใจกระเจิดขวัญน่าพรั่นพรึง
ขณะใดใจลอยคล้อยถึงเขา
ผู้ซึ่งเรารู้ตนกังวลถึง
ขณะนั้นพันธะมารประสานตึง
แรงคะนึงมานะสองนึกครองกัน
กังวลใจชักเหงา ใจเฝ้าปลอบ
ว่าใกล้สอบแล้วซิหนออย่าท้อขวัญ
แม้การเรียนเพียรซ้ำเพื่อกำนัล
เขารอวันชื่นใจสอบปลายปี
|
