ฉันคอยพบเธอ ตั้งแต่เช้าวานแสนทรมาน ปวดในหัวใจ เธอโอ้เธอไปไหน เห็นเธอวอนคำพิร่ำพิไร ขอให้คอย ฉันคอยเห็นใจ แต่เหตุใดเธอไม่มา
ฉันคอยพบเธอ เก้อมาสองวัน ฉันคอยนัดวัน ด้วยเธอนัดมา
เธอกลับลืมวาจา แล้วฉันหลงซื่อถือมั่นสัญญา ฉันก็คงหลงทรมา มรณาไปเสียก่อน
คอยเธอ ฉันคอยด้วยใจ คิดไว้ เธอมาฉันให้ สิ่งที่ไปเว้าวอน ด้วยเหลือทน น้ำคำฉะอ้อน ฉันสั่นสะท้อน แล้วคงต้องอ่อนตามวาจา
แล้วเธอมิมา จะว่าฉันใด หรือเธอเผลอใจ พูดไปนั้นเอง พาให้เกรงหนักหนา ชักไม่มั่นใจ ไหนถ้อยสัญญา ขอชั่งใจใช้วันเวลา เพื่อวาจาจะเสียเปล่า
|
