จำลา ลาแล้ว ลาแล้วถิ่นราม
ฟ้าสีครามกลับดูหมองหม่นเศร้าใจ
ลาลานพ่อขุนพระรูปประไพ
เกื้อกูลหนุนให้ลูกรามสว่างวิชา
บัวแดงไสวแลแล้วให้หมอง
กระถินณรงค์กลีบโรยเหลืองหล่นตึงตรา
มองทิวมะพร้าวแสนเศร้าอุรา
สนก็บอกว่าโบกใบลาเรา
อาลัยสุดแสนดินแดนหัวหมาก
จำจากร้างไกลโถดูใกล้เมื่อได้แนบเนา
ถึงไกลใจอยู่ด้วยความคิดถึงถิ่นเรา
รามของเราระบือลือฟ้า
ยังจำรอยยิ้มของมิตรสหาย
ทั้งหญิงชายเมื่อจำจากพรากมา
มันเป็นรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา
น้ำตานองหน้าขอลาแล้วราม
ขอลาแหล่งเรียนวิชาที่ข้ารักไปก่อนเอย
|
