ใจนางเหลือจะหยั่งใจนางอย่างไร
วกเวียนเปลี่ยนเวียนไป น้ำใจแปรปรวนรวนเร
กลับกลายถ่ายเท รักแล้วก็เหเร่ไป
เหมือนดังหยาดน้ำค้าง พรมพร่างพฤกษ์
ครั้นพอยามดึก รองมาดื่มได้
แต่พอรุ่งรางใจนางเปลี่ยนไป เหมือนดังไม่อาวรณ์
ลืมคำเคยพลอดพร่ำสัญญาว่าวอน
น้ำใจไม่แน่นอน ย้อนยอกกลอกกลิ้งวิ่งวน
กลับกลายไม่ทน เหมือนดังยอดสนต้องลม
แม้นใครเชื่อใจมิได้ไตร่ตรอง แล้วต้องหมองไหม้ในอกตรม
สุดจะระกำแสนช้ำขื่นขม เพราะลิ้นลมนวลนาง
|
