ลาก่อนแล้วหนาพยาบาลกลาง
เมื่อแรมร้างวางใจมิจางกายเหินห่างจิตยังคะนึง
ตึกขาวเราเอ๋ยเคยเห็นเด่นซึ้ง
หวิวหวั่นไหวอาลัยคะนึงลาแล้วซึ่งเพื่อนใจพธู
ลาก่อนหมอขาอาจารย์แสนดี
ต่อไปนี้ทุกดวงฤดีรวมไว้ที่ดอกพวงชมพู
หวาบหวามยามเห็นเย็นหอมย่อมรู้
พลิ้วช่อขาวเร้าใจทุกผู้จงรักอยู่คู่พวงผกา
(*) เราแสนเศร้าเหลือเกิน
ต้องห่างดังเมินพลับพลาไชยเนิ่นนานช้า
จำจากแล้วแก้วตา
นี่จะหาร่มไทรไหนมาชุ่มชื้น
ลาก่อนหอขวัญลานไทรคุ้มครอง
พี่ลาน้องน้ำตาไหลนองใจทุกห้องร่ำร้องหวนคืน
อกเอ๋ยเคยเห็นเย็นเช้าสุดฝืน
ขวัญสะท้อนอาทรสะอื้นทรวงขมขื่นสุดคืนกลับมา
ซ้ำ (ตั้งแต่ * อีกครั้งหนึ่ง)
|
