กระถินณรงค์มีมนต์ดลใจ
ยังไม่รู้เลือนไม่จืดจางหาย
ฝังทรวงแนบแอบฤทัยไม่คลาย
เราหญิงชายต่างปลื้มด้วยร่มเงา
กระถินณรงค์เป็นแคว้นแดนวิมาน
ดังทิพย์สถานหวานรักมิอับเฉา
ให้ความรู้ความดีงามมาสู่เรา
ใครไหนเล่าลืมถิ่นแดนดินตน
แม้ตัวไกลไมตรียังคงมั่น
สักกี่วันคืนปีที่ผ่านพ้น
ความสัมพันธ์นั่นยังฝังกมล
เราทุกคนซาบซึ้งในร่มใบบัง
กระถินณรงค์จำลาอาลัย
ใบทอดทิ้งไกลดินแดนแห่งความหลัง
ได้ยินเพลงบรรเลงแว่วแผ่วดัง
คิดถึงครั้งอยู่วิทยาลัยครูยะลา
|
