สายลมโชยมาดอกจำปาหล่นไป
หัวใจคำนึงเฝ้าตรึงหทัย
พี่คอยปล่อยใจไปถึงเจ้า แทบขาดใจ
รักจางห่างไปไม่เห็นเงา
นึกถึงความเก่าใต้ต้นจำปาให้เหงา
ที่รักเราต้องจากไป
ครั้งนั้นดวงตาเด็ดจำปาให้ดม
ชิดแนบดวงใจเก็บไว้ชื่นชม
อกเอยยิ่งดมยิ่งหมองไหม้
โอเศร้าเอยนึกถึงที่เคยเชยชิดใกล้
นึกถึงคราใดพี่อดเศร้าใจไม่หาย
ดวงฤทัยจะขาดรอน
คิดถึงจำปาก็ยิ่งพาผูกพัน
ทุกวันรัญจวนยิ่งชวนตื้นตัน
เจ้าเอยยิ่งวันยิ่งโหยอ่อน
หากสิ้นใจเพราะเจ้าจากไปให้ร้าวรอน
พบพี่เสียก่อนที่พี่จากลาสมร
อย่าร้าวรอนจนสิ้นใจ
|
