ดึกดื่นตื่นตาผวาใจเศร้า
เหลียวไปเงียบเหงาโอ้เราเปลี่ยวใจ
คนเคยเคียงฉันแปรผันไปได้
มิเหลือเยื่อใยโอ้ใจเขาช่างดำ
หรีดหริ่งร่ำร้องพร้องเพ้อ
ฉันก็เผลอละเมอชอกช้ำ
ฟ้ามืดมัวเหมือนม่านกรรมอำพรางวังเวง
เหว่ว้าครวญคว้าไม่สร่าง
ใจฉันสั่นครางมันอ้างว้างนี่กระไร
หวาดหวั่นสั่นหนาวปวดร้างเท่าไหร่
ร้างราคู่ใจโอ้ใครไม่ตรม
ราตรีมืดมิดครวญคิดจำข่ม
โถมันโศกซมอกตรมเหลือคณา
คอยอยู่อย่างนี้หนอฉัน
นานกี่วันเขาจะมาหา
เหลียวเจอะเงาเขาหลอกตาพาครวญ
หริ่งหรีดกรีดร้อง แซ่ซ้องปั่นป่วน
ใจฉันคลั่งครวญยังให้หวนครวญเฝ้าคอย ๆ ๆ
|
