ติดตรึงซึ้งใจไม่แรมรา
ราชสีมาถิ่นที่นี้
เคยได้ภิรมย์สมฤดี
ไม่มีที่ใดสุขใจเหมือนเลย
ชื่นชมสมใจได้ไทรงาม
สุขสันต์ขวัญวามพร่ำชวนเชย
ปราสาทพิมายแห่งนี้เอย
เราเคยร่ารมย์
คืนฟ้าเพ็ญริมลำตระคอง
ยามน้ำนองงามชวนชม
ความหลังทวนหวนตรึงอารมณ์
ให้ตรมไม่คลาย
เมื่อเธอร้างไกลให้คอยหา
ราชสีมาหมดความหมาย
ความเก่าเร้าใจไม่เว้นวาย
แม้ตายไม่เลือน
|