ยอดเขาดูแลลิ่วไป
รำไรคล้ายเมฆลอยคว้าง
แมกไม้เห็นไพรพร่าพราง
เลือนลางทั้งเทือกแถวแนวไพร
มองเมฆลอยเห็นดอยเสียดพลัน
พาให้หวั่นหวาบหวิวใจ
ดอยแห่งใดสูงเทียมสิ่งใด
คงจะไม่แม้นอินทนนท์
ยามขึ้นไปถึงแล้วจึงได้เห็น
ช่างหนาวเย็นเงียบเหลือทน
ละอองซ่านลอยผ่านพร่างพ้น
ดุจเนินเหินมนต์เหมือนงามเมืองแมนแดนฟ้า
มวลหมู่มาลีนั้นมีกล้วยไม้
มากล้นไกลสุดสายตา
สวยยวนเย้าชวนเฝ้าไขว่คว้า
แม้นไม้ในป่ามีกุหลาบชูสีแดง
ไม้ใบสวยซึ้งดี
หมู่ไม้ที่ไม่มีเปลี่ยนแปลง
ทั้งมีดอกฝิ่นเสริมแซง
เหล่ามวลแมลงบินไม่ห่างครางอยู่ใกล้
มุ่งเฝ้าคิดถึงคะนึงอีกนาน
ห้วงเหวธารดอกไม้ไพร
ฉันยังหลงพะวงฝันใฝ่
ถึงจะอยู่แห่งหนใดยังครวญใคร่อินทนนท์
|