ข้านี้คือนางแห่งความระทม
นางนอนนิทรารมย์อาบแดดลมกลางไพร
นางใดไม่แม้นข้ารักพาตรมใจ
รักจางห่างร้างไปให้ช้ำใจอยู่ช้านาน
นี่เพราะสองชายต่างหมายรักปอง
หวังยื้อแย่งไปครอง ข้าจึงต้องทรมาน
ยื้อยุดฉุดและคร่าล้าแรงลมปราณ
สองชายที่หมายราญสิ้นต้องการไม่เหลียวมอง
* นางนอนแนบสุธาแหงนมองฟ้าเบื้องบน
ร้องฝากร่างแห่งตนอสุชลเนืองนอง
ชีพเค้วงคว้างร้างไร้ใครครอง
ใครก็ไม่ใฝ่ปองทิ้งข้าคราต้องวางวาย
สั่งฟ้าวิงวอนก่อนมรณา
ข้าขอเป็นศิลาเฝ้าสุธาเชียงราย
ตราตรึงจารึกอยู่มิรู้คลอนคลาย
สอนใจหญิงเชียงรายว่าแท้ชายหรือรักจริง
(ร้องซ้ำตั้งแต่ *)
|
