ดอนเอ๋ยถิ่นครองของชาวฟ้า
แต่นี้ต้องไกลลับหน้าเพราะต้องลาจากดอน
ใจหาย วับเลือน เหมือนขาดรอน
หัวอกชาวฟ้ารักดอนเมื่อจากจรอาลัย
เหมือนดังลูก นกน้อย คล้อยรวงรัง
บินเหินลำพังแล้วห่วงรังลับไกล
อกแม่เอยเคยคุ้มครองรักใตร่
ยังน้องพี่ที่มีน้ำใจไม่ลืมนิรันดร์
ลาแล้วถิ่นดอนสอนความรู้
ลาฟ้าที่เคยมองอยู่พร้อมเชิดชูใฝ่ฝัน
ลามิตรทั้งมวลล้วนผูกพัน
ขอให้เรานี้รักกันเช่นดั่งวันรวมดอน
เหลียวมองดู ทิวสน ล้นอาลัย
ชัยพฤกษ์โปรยใบเร้าให้ใจร้าวรอน
โอ้แก้วตาเรียมขอลาร้างก่อน
ยามร้างไกลฝากใจถึงดอนไม่คลอนและคลาย
|
