แม้ท่องเที่ยวไป ทั่วแคว้นแดนไกล เนาในราชฐาน
มีความเอมอิ่ม แย้มยิ้มทุกวาร ไป่แสนสำราญ เท่าสถานบ้านตน
เรือนเราน้อยน้อย แต่มีสิ่งคอย ชุ่มชื่นกมล
ท้องฟ้าสดสี เหมือนมีจิตดล ต้อนรับสับสน บนบ้านเรือนเรา
การออกจากบ้าน ไปในไพรสาณฑ์ ถิ่นถ้ำลำเนา
หรือแหล่งสำราญ เบิกบานยั่วเย้า ประโยชน์ใดเล่า จะเท่าเทียมทัน
ถ้าทางบ้านมี พ่อแม่พี่น้อง วิโยคโศกศัลย์
นั่งชะแง้แลอยู่ เฝ้าดูดวงจันทร์ ลำดับนับวัน คอยฉันกลับคืน
กระท่อมน้อยน่ารัก ฉันพึงใจนัก จักไม่เป็นอื่น
นกร้องเสียงหวาน วงศ์วานน่ารื่น ยิ้มแย้มแช่มชื่น สุนอื่นใดปาน
บ้านเราเนาสุข สร่างเศร้าเบาทุกข์ ดุจเทพวิมาน
ไม่มีที่ใด พาให้ใจเบิกชื่นบาน ชื่นฉ่ำสำราญ เท่าสถานบ้านตน
|
